Bu süreçler genellikle diabetes mellitus ile ilişkilidir, bu nedenle diyabetik retinopati olarak bilinirler. Ancak mevcut tedavilerle körlüğü önlemek veya şiddetini azaltmak hala mümkündür.
Bu makale bu konuları ayrıntılı olarak tartışacaktır. Diyabetik retinopati, diabetes mellitusun bir komplikasyonudur. Kandaki glikoz seviyeleri yükseldiğinde, hücreler oksijen ve besinler için aç kalır ve onları ölüme yatkın hale getirir.
Yaygın olarak apoptoz olarak bilinen bu hücresel ölüm sürecine, hücresel uygulayıcılar gibi davranan enzimler (kaspazlar) aracılık eder: proteinleri kısa parçalara böler ve onları "yirler".
Bu parçalar, oksidatif stres yoluyla hücreleri öldürebilen serbest radikaller üretmek üzere tasarlanmıştır. Normal bir hücrede, bu serbest radikaller, antioksidanların varlığı ile hızla nötralize edilir.
Ancak diabetes mellitus, yakındaki hücrelere zarar veren serbest otele gelen escort radikallerin oluşumuna yol açabilen oksidatif stresi teşvik eder. Bu yıkıcı etkiye ayrıca kaspaz adı verilen enzimler aracılık eder.
Diyabetik retinopatide ilk adım kan damarlarının hiperplazisidir (hücre sayısında artış). Bu süreç neovaskülarizasyon olarak bilinir. VEGF-A adı verilen bir protein aracılık eder.
Vasküler endotelyal büyüme faktörleri (VEGF'ler), yeni kan damarlarının gelişimini ve hayatta kalmasını düzenleyen proteinlerdir (glikoproteinler).
Vasküler geçirgenlik faktörü olarak da bilinen VEGF-A, retinayı kaplayan yeni kan damarlarının oluşumuna aracılık eder. Artan kan dolaşımının bir sonucu olarak gözdeki sıvı basıncı artabilir. Bu sıvı basıncı retinaya zarar verebilir ve hücrelerinin apoptozunu başlatabilir.